Autoreferat

Wzbogacanie w osadzarkach jest oparte na różnicy prędkości opadania w wodzie ziarn minerałów wyróżniących się pomiędzy sobą gęstością.

Aby uzyskać całkowity rozdział materiału surowego trzeba go poddawać wielokrotnym pulsacjom, w czasie których nastepuje pełne rozwarstwienie ziarn według ich gęstości i równocześnie systematyczny ruch wzbogacanego materiału wzdłuż łoża roboczego. Ruch materiału do przodu jest wywołany stałym dopływem wody transportującej nadawę do osadzarki oraz dolnej wody roboczej podawanej do osadzarki(rysunek 1).

Rysunek 1 - Schemat działania osadzarki beztłokowej

Warstwa nadawy (węgiel surowy) zalega na sicie zwanym także łożem. Pod wpływem ruchu sprężonego powietrsza, które odziaływuje na pulsator, warstwa wzbogacanego materiału zostanie wypchnięta w górę, a następnie pod wpływem siły ciężkości opadnie na sito. Woda w przedziale sitowym wznosi się, unosząc warstwę materiału do góry najpierw jako całość, potem po rozluzowaniu jako pojedyncze ziarna.

W czasie opadania wody ziarna opadają szybciej od wody i osadzają się na sicie. Ponieważ tej samej wielkości ziarna lżejsze przy ruchu wody ku górze będą bardziej unoszone, przy ruchu zaś wody ku dołowi opadały wolniej niż ziarna cięższe, po pewnym czasie utworzy się na sicie warstwa materiału rozdzielonego na frakcje według prędkości opadania ziarn.

Frakcja dolna zawierać będzie ziarna o największej gęstości, frakcja pośrednia ziarna lżejsze, frakcja górna ziarna najlżejsze. Równocześnie zachodzi ruch materiału w kierunku podłużnej osi osadzarki, dzięki czemu odprowadzić można na zewnątrz przed progiem najcięższą frakcję z każdego przedziału, podczas gdy frakcje lżejsze przechodzą ponad progiem do dalszego rozdziału w następnym przedziale. Tak więc przy wzbogacaniu węgla w osadzarce dwuprzedziałowej otrzymamy jako produkt pierwszego rozdziału skałę płonną, drugiego produkt pośredni, tzw. zrosty węgla ze skałą, w przelewie zaś węgiel.